მარტოობის პირველი წრე

გახსოვს, ზღაპრები ძილის წინ რომ გიკითხავდნენ მშობლები ტკბილად რომ ჩაგძინებოდა? ახლა როგორ გძინავს, ღამის დემონები ხომ არ გაწუხებენ კითხვებით? თავს დამნაშევად ხომ არ გრძნობ რომ შენ არაფერი გაქვს სათქმელი მშობლებისთვის არც ძილის წინ და არც მერე?

მარტოობის მეორე წრე

გახსოვს, ქართულის მასწავლებელს რომ უთხარი, რომ უბრალოდ გინდოდა კეთილი ადამიანი გამოსულიყავი. ახლა რას ფიქრობ, სამსახურიდან ამის გამო ხომ არ წამოხვედი? 

მარტოობის მესამე წრე

გახსოვს, პირველი სახლი, რომელშიც მარტო გადახვედი საცხოვრებლად და მოუსვენარი შეგრძნება იმისა, რომ ვერასდროს იცხოვრებდი ერთ ადგილას ძალიან დიდხანს. ხომ არ გეშინია მიჯაჭვულობის და სახლის ილუზიის შექმნის?

მარტოობის მეხუთე წრე

გახსოვს, გაღიმება რომ გთხოვა მომხმარებელმა დილის 6 საათზე, როცა მწვანილებს ალაგებდი. რატომ გაუბრაზდი საკუთარ თავს, გგონია ცუდად ყოფნის უფლება არ გაქვს? 

მარტოობის მეექვსე წრე

გახსოვს, სიკვდილზე რომ ლექსი დაწერე და მერე შენს ძმას წაუკითხე, ვითომ გალაკტიონის იყო? ბებია რომ მოკვდა მაშინაც დაწერე რაღაც, მაგრამ მერე აღარავის წააკითხე. ახლა როცა მილიონი ადამიანი კვდება საკუთარი სიკვდილის უფრო გეშინია თუ სხვისი?

მარტოობის მეშვიდე წრე

გახსოვს, ზაფხულის ცხელი დღე ლისზე, პირველად რომ ხელი დაგარტყეს? რას გრძნობდი მაშინ, რატომ არასდროს გისაუბრია ამაზე? შენი აზრით ფანჯრების მიღმა ახლა რამდენი ქალი დუმს?

მარტოობის მერვე წრე

მარტოობის მეცხრე წრე

გახსოვს, პირველად რომ იტირე სხვასთან? შეგვიძლია ერთმანეთთან გულწრფელები ვიყოთ, სანამ არ გვიტირია? თუ ტირილის შემდეგ თავს უხერხულად როცა არ ვგრძნობთ, რეალურად გულწრფელები მაშინ ვართ?